Martının Kendini İnsan Sanması

Martının Kendini İnsan Sanması

 Uçarken sıçradığım toprağın, 

salıncak ile dansını tanımıştım

beyin odacıklarında sallanırken.

 Kafamdaki uyuşukluk, 

yanlış yerlerden fısıltı ile gelen

sözcüklerin tılsımına kapılmıştı.

Şimdi tam olarak 

zaman kavramını unutmuş olsam da; 

zarar dolu 

ama bir o kadar da 

çekici gelmişti gözüme

umutsuzluğun körüklü ateşi.

 Kimdim?

Neydim? 

Eskisi yenisine göre 

daha mı tatminkardı uçurumları izlerken, 

bilemezdim.

 Anlatacaklarım, 

bir martının 

gagasının arasından çıkan

belki de en olanaksız sözlerdi, 

eğer beni yadırgamazsanız.

Sanırım zorluk çekmeden anlarsınız;

içimdekini özgürce.

 Yine her zaman ki günlük yaşam savaşımı verirken 

uzakta takılı kalmıştım 

iki ayaklının kafatasındaki odacıklara.

Deniz toprağa sanki savaş açmıştı, 

bizler ise tıpkı gondol sefasındaydık 

perdeli ayaklarımla yemekleri avlarken.

 İşte o zaman tanıdım 

beyaz teni ile 

insanlığı gölgede bırakan kadını.

O tanımazdı beni. 

Hayır! Hiç tanımazdı, 

ama ben onu çok uzun süre 

sabırla tanıştırdım

kafamdaki çelişkilerle.

Yavaş yavaş kabul ettirdim 

ve sokuldum bilincine, usulca...

Hayal değildi gördüklerim,  

çirkin cadının armağanıydı 

yalnızca içime giren.

 Kafası bulanıktı, 

biraz da dalgın. 

Ne yapacağına karar veremeyen yapısı ile savruluyordu 

benim gibi dalgaların arasında 

ama onun perdeli ayakları yoktu

tutunamazdı benim gibi 

tuz kokulu maviliklere.

 Etrafında dolandım, 

beni diğer martılarla karıştırmış olmalı ki; 

iki ayaklıdan aldığı ekmeği savurdu rüzgara.

Hızlı bir dalışa geçtim, 

rüzgarın çarptığı beyaz tüylerim bağrışıyordu.

Daha hızlı olmalıydım! 

Onun elinden kopup gelene, 

karşı konulmaz bir istek vardı.

 Hayır! O beni tanımamıştı 

ama ben onu evden alıp 

eve bırakırdım.

Gagamın açılışı ile perdeli ayaklarımın 

fren yapması arasında geçen sürede 

aldım bana sunduğu ekmeği.

Gördü beni, 

tanıdı sandım, 

diğerlerinin arasında 

daha farklı olduğumu göstermek için 

yanına yol aldım. 

Seslendim,

kanat çırptım, 

fakat farkına varmadı.

Elindeki şişeyi fırlattı üzerime!

 Zavallı kanadım;

o günden beri 

hep acı içinde

sitemde bulunur 

geride bıraktığı tüylerini düşününce.

 Kötü bir istek değildi ki bendeki, 

sadece beni farketmesini istemiştim. 

Diğerlerinden farklı olduğumu,

içimde insan ruhu taşıdığımı, 

görüntümün altında yatanın 

et parçasından ibaret olmadığını 

anlatmaya çalışmıştım. 

Elimin ve kolumun olmadığı bu gezegende 

nasıl şiir yazılır bilemem. 

Belki de, 

şiir yazmak için 

ellere gereksinim duyanlardan değilimdir,

kim bilir.

Belki de 

bir martının 

kalbini susturacak güzellikte

bir ruh yoktur evrende.

Belki de, 

sen haklısındır. 

Kanadımı kıracak kadar 

güzellik

barındırmamışımdır içimde...

H.Altıntaş

Siyah Gergedan